Δεν μου αρέσει να ανακατεύω συναισθήματα στον πολιτικό διάλογο. Δεν είναι σωστό, γιατί αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη. Όταν μπαίνουν συναισθηματικά επιχειρήματα σε μια συζήτηση δεν υπάρχει περίπτωση να βγουν λογικά συμπεράσματα. Εκτός κι αν θέλουμε να αποσυνδέσουμε τη λογική από το πολιτικό γίγνεσθαι, πράγμα το οποίο επιχειρείται έντονα τελευταίως.
Δεν είναι όμως μόνο λανθασμένη επιλογή να συναισθηματικολογείς όταν πρόκειται για αποφάσεις που αφορούν στις ζωές των ανθρώπων. Είναι και ανήθικη! Γιατί οι ζωές των ανθρώπων μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, μπορούν να προστατευθούν και να ευημερήσουν μόνο με ορθολογική θεώρηση των πραγμάτων.
Ο σκουπιδιάρης* για παράδειγμα, θα μαζέψει τα σκουπίδια από την πόρτα μας, μόνο εφόσον η αρμόδια υπηρεσία του δήμου έχει φροντίσει να τον προσλάβει, να του αναθέσει συγκεκριμένο χώρο αρμοδιότητας και, φυσικά, να του παρέχει τα απαραίτητα τεχνικά μέσα ώστε να κάνει τη δουλειά του. Απαραίτητη και απολύτως αναγκαία προυπόθεση όλων, είναι να έχει εξασφαλίσει ο δήμος τα απαραίτητα κονδύλια ώστε να μπορεί αυτός ο άνθρωπος να πληρώνεται. Το πως εξασφαλίζονται αυτά τα κονδύλιο είναι, νομίζω, γνωστό σε όλους και δεν χρειάζεται να επεκταθώ (φόροι κ.λ.π.).
Αυτό είναι το οικονομικό μέρος του ζητήματος.
Πάμε τώρα στο ουσιαστικό που συνοψίζεται στο ερώτημα: Για ποιο λόγο πρέπει να έχουμε σκουπιδιάρηδες; Απαντώ, γιατί απλούστατα εάν δεν υπήρχαν, θα παύαμε πλέον να μιλάγαμε για πολιτισμό που είναι και ένας από τους βασικούς προορισμούς του ανθρώπου.
Όπως θα έχει καταλάβει ο αναγνώστης από την σύντομη περιγραφή του επαγγέλματος του ανθρώπου που μαζεύει τα σκουπίδια, απουσιάζουν τα συναισθηματικά επιχειρήματα και από το οικονομικό αλλά και από το ουσιαστικό μέρος. Υπάρχει μόνο η ανάγκη για να υπάρχει αυτό το επάγγελμα που απορρέει από τον λόγο που την δημιουργεί και ασφαλώς ο τρόπος με τον οποίον θα καλυφθεί οικονομικά αυτή η ανάγκη.
Ένα άλλο παράδειγμα, το οποίο είναι και στην επικαιρότητα είναι η φοίτηση των παιδιών των
λαθρομεταναστών στα ελληνικά σχολεία. Συνεπέστατος στην αρχή μου να μην μιλάω με συναισθήματα, εξηγώ ότι τους αποκαλώ λαθρομετανάστες κι όχι πρόσφυγες διότι υπάρχουν διεθνείς συνθήκες που καθορίζουν ποιος είναι πρόσφυγας και ποιος όχι. Και οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να χαρακτηριστούν πρόσφυγες μόνο αν καταργήσουμε την συνθήκη της Γενεύης που ορίζει ρητά και κατηγορηματικά ποιος θεωρείται πρόσφυγας. Και οι άνθρωποι αυτοί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Στο θέμα της εκπαίδευσης των παιδιών τους όμως, υπεισέρχεται το ανθρωπιστικό στοιχείο, που αν και συναισθηματικό είναι και ουσιαστικό και για αυτόν τον λόγο δεν μπορεί να παραβλεφθεί. Τα παιδιά αυτά, πρέπει με κάποιον τρόπο, όσο καιρό βρίσκονται στην Ελλάδα, να λάβουν μια στοιχειώδη εκπαίδευση. Και για να ληφθεί τέτοια μέριμνα θα πρέπει να ενέχει ως βάση το ζήτημα της προσωρινότητας. Διότι λαθρομετανάστης και μόνιμος δεν προβλέπεται ούτε από νόμους ούτε από λογική. Εκτός κι αν δεν μας αρέσουν οι νόμοι και η λογική και θέλουμε να τα καταργήσουμε.
Κι εκεί σταματάει όλη η συζήτηση και η περαιτέρω επιχειρηματολογία για το ζήτημα. Ο καημένος ο Samer ή η γλυκύτατη κατά τα άλλα Fatima, η οποία ρωτάει πότε θα πάει σχολείο και κλαίει, δεν έχουν απολύτως καμία θέση στην λογική συζήτηση που πρέπει να γίνει. Τα κλάματα των παιδιών αυτών, ασφαλώς και θα πρέπει να ληφθούν υπ΄ όψιν, ασφαλώς και συγκινούν τον καθέναν, αλλά δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση ένταξη στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, με κύρια επιδίωξη κάποιων, την ένταξή τους και αφομοίωσή τους από την ελληνική κοινωνία αργότερα.
Τα παιδιά αυτά φέρουν μια καταγωγή που πρέπει να σεβαστούμε, άφησαν χωρίς δική τους ευθύνη μια πατρίδα και αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι απέναντί τους, το μόνο που οφείλουμε είναι να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε να επιστρέψουν σε αυτήν. Μιλάω δηλαδή για τον απόλυτο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ.
Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση χωρίς να ενέχει το στοιχείο της προσωρινότητας είναι άκυρη, άσκοπη και επικίνδυνη.
Η πρότασή μου είναι, σχολείο στο Hot Spot στο οποίο βρίσκονται. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να μιλήσω για ζητήματα υγιεινής, όπως είδα πολλούς γονείς και κηδεμόνες να κάνουν. Δηλαδή αν εμβολιαστούν τα παιδάκια και δεν τίθεται ζήτημα υγείας, τι θα γίνει; θα τα εντάξουμε στην εκπαίδευσή μας;
Κι επειδή η απουσία λογικής ευδοκιμεί επί του θέματος ειδικότερα ανάμεσα στις τάξεις των χρυσοπληρωμένων ΜΚΟ και "αλληλέγγυων", να μας πουν με μπόλικο συναίσθημα το οποίο φαίνεται ότι διαθέτουν, γιατί δεν καλύπτουν αυτοί το κόστος εκπαίδευσης των παιδιών αυτών;
Το ερώτημα ασφαλώς είναι ρητορικό γιατί οι συκοφάντες και οι υβριστές, δηλαδή οι κατ΄επάγγελμα ανθρωπιστές, δεν απαντούν. Ξερνούν μόνο λάσπη και χολή για όποιον έχει αντίθετη άποψη.
*Χρησιμοποιώ τον όρο που χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του ο λαός μας, χωρίς καμία απολύτως διάθεση υποτιμήσεως των συμπαθεστάτων και απολύτως χρήσιμων συνανθρώπων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου