Η παιδική αθωότητα ως μέσο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης

Εκείνο που γοητεύει και συναρπάζει τους μεγάλους στην συμπεριφορά των μικρών παιδιών, είναι η αθωότητα. Η οποία πάντα τους συγκινεί και πάντα τους προκαλεί συναισθήματα, τα οποία πάντοτε οδηγούν στην εσωτερική ανάγκη για την προστασία τους. Ο συνδυασμός της αθωότητας των μικρών παιδιών και ο προστατευτισμός των μεγάλων απέναντί τους, μπορεί εύκολα να οδηγήσει στη χειραγώγησή τους ώστε να επιτευχθούν στόχοι που, εν τέλει, εξυπηρετούν τους σκοπούς των
μεγάλων, αδιαφορώντας πλήρως για το καλό του παιδιού*.

Η συνταγή είναι απλή:
"Θυματοποίηση" και "παράκαμψη του γεγονότος" ώστε να εξυπηρετηθούν οι όποιες ιδεοληψίες και τα όποια οράματα έχουν οι μεγάλοι για τη λειτουργία της κοινωνίας.

Ο μικρός Αμίρ, ο οποίος παρεμπιπτόντως ουδεμία σχέση έχει με την "ελληνική παιδεία" αφού μετά βίας αρθρώνει λέξεις στα ελληνικά, τιμήθηκε με την ελληνική σημαία από τον Έλληνα πρωθυπουργό, επειδή δέχτηκε ρατσιστική επίθεση. Το κατά πόσο το γεγονός συνέβη ή αποτελεί μέρος μιας καλοστημένης προβοκάτσιας, δεν απασχολεί κανέναν. Το ανορθόγραφο μήνυμα σε χαρτόνι και τα χαμόγελα της μητέρας του στην κάμερα ουδόλως απασχόλησαν τον Αλέξη Τσίπρα. Ούτε φυσικά περίμενε το πόρισμα των υπευθύνων αρχών της επίσημης πολιτείας (αστυνομία) για να βγάλει τα συμπεράσματά του και να κάνει τις κινήσεις του.

Βρήκε το θύμα, παρέκαμψε το γεγονός κι έδωσε το δικό του τηλεοπτικό "σόου", χρησιμοποιώντας τον μικρό Αμίρ ώστε να προωθήσει της ιδεοληψίες του εθνομηδενισμού, οι οποίες είναι και το μοναδικό του επίτευγμα στα χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας.

Αδυνατώντας να λύσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, να αξιοποιήσει τον τεράστιο εθνικό μας πλούτο όπως και τον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας στην Μεσόγειο και τα Βαλκάνια μετά την απομόνωση της Τουρκίας από την Ευρώπη και την Αμερική, αναδεικνύει συνεχώς ζητήματα που είναι ήσσονος σημασίας, με σκοπό όχι μόνο να υπηρετήσει τις ιδεοληψίες του αλλά και να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Οι Έλληνες είναι θεατές μιας μεθοδικής "σαλαμοποίησης" της ελληνικής κοινωνίας, με μια σειρά νομοθετημάτων που αποδομούν  πλήρως τα συστατικά εκείνα, τα οποία οδήγησαν αυτή τη χώρα επί χιλιάδες χρόνια και την έκαναν να μεγαλουργήσει.

Ειδικώς στο θέμα του μικρού Αμίρ, η εθνομηδενιστική κυβέρνηση με σύμμαχό της τις ακροαριστερές ΜΚΟ, που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο πληρώνονται από το ελληνικό κράτος, παρανόμησε κι εδώ, αφού ο νόμος ο οποίος ήρθε στη βουλή από τον ίδιο τον Τσίπρα και τελικώς ψηφίστηκε είναι σαφής:

Στην κλήρωση για σημαιοφόρους και παραστάτες συμμετέχουν μαθητές της ΣΤ τάξης, με τουλάχιστον 2 χρόνια νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα. Ο μικρός Αμίρ βρίσκεται στην Ελλάδα λιγότερο από 1 χρόνο...

Ένα ακόμη στοιχείο που απέκρυψε η κυβερνητική προπαγάνδα από τον ελληνικό λαό είναι ότι οι δάσκαλοι του μικρού Αμίρ, ΟΥΔΕΠΟΤΕ απαγόρευσαν την συμμετοχή του στην παρέλαση ως σημαιοφόρου! Αυτή ήταν απόφαση των γονιών του με την σύμφωνη γνώμη του κοινωνικού λειτουργού.

Αντιπαρέρχομαι του γεγονότος, ότι την ώρα που οι  Έλληνες δεν έχουν να ταϊσουν τα παιδιά τους, τα παιδιά των λαθρομεταναστών απολαμβάνουν ακόμη και ψυχολογική υποστήριξη στα σχολεία, που πληρώνεται φυσικά από τους φορολογούμενους  Έλληνες και μπαίνω στην ουσία:
O μικρός Αμίρ αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα για να καταλάβει ο οποιοσδήποτε την τακτική αυτής της κυβέρνησης ώστε να υλοποιηθούν οι ιδεοληψίες της, οι οποίες έχουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ και ΑΠΟΛΥΤΟ στόχο:

Την διάλυση της εθνικής κοινωνίας, μέσω της αντικατάστασης των Ελλήνων με "νέους  Έλληνες". 

Εάν νομίζουν ότι θα το καταφέρουν, πλανώνται πλάνην οικτράν, διότι την ουσιαστική αντίδραση του ελληνικού λαού δεν την έχουν δει ακόμα. Κι αυτό οφείλεται σε δύο λόγους:

Πρώτον, στην ποινικοποίηση της σκέψης και της έκφρασης και
Δεύτερον, στην ολοκληρωτική απουσία αντιπολίτευσης, η οποία όταν δεν συμφωνεί απολύτως με την κυβερνητική πολιτική, συναινεί δια της σιωπής.

Οι Έλληνες είμαστε υποχρεωμένοι να αγνοήσουμε και τους δύο αυτούς λόγους, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Κι αυτό θα επιτευχθεί απαξιώνοντας κυβέρνηση και αντιπολίτευση και κάνοντας την προσωπική μας υπέρβαση, αγνοώντας επιδεικτικά, λεβέντικα και αντρίκια, νομοθετήματα και τακτικές σταλινικού τύπου που μας καθιστούν συνονθύλευμα υπηκόων μιας σαλαμοποιημένης κοινωνίας, χωρίς κοινές αρχές και αξίες κι όχι κυρίαρχους πολίτες ενός ανεξάρτητου και περήφανου εθνικού κράτους.

*Ως καλό του παιδιού στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ το δικαίωμα του μικρού Αμίρ να ζει ως Αφγανός σε ένα κυρίαρχο Αφγανιστάν κι όχι να προσπαθούμε να τον κάνουμε Έλληνα, γιατί αυτό είναι ο ορισμός του ρατσισμού.